Liefde en suïcide… Dit ben ik. Deze foto is van mijn kleutertijd. Een jaar later, toen ik zes was, gebeurde iets dat mijn leven voorgoed veranderde. Drie keer in mijn leven werd ik geconfronteerd met suïcide en het verlies van mensen die dichtbij me stonden. Mijn moeder pleegde suïcide, en een half jaar later volgden haar ouders. Maar we spraken er nooit over. Mijn moeder is niet alleen dood, maar ook doodgezwegen.

Mijn opa en oma kregen min of meer de schuld van haar dood. Ik mocht niet met hen omgaan. Zelfs naar hun graf gaan was taboe. Maar zij zijn ook een deel van mij. Hoeveel negatieve verhalen er ook waren, zonder hen had ik dit prachtige leven en mijn geweldige kinderen niet gehad.

Liefde heeft me altijd gesterkt. De liefde voor mijn vader, omdat hij me leerde door te zetten. De liefde voor mijn kinderen, die me elke dag laten zien hoe waardevol het leven is. Ondanks het gigantische trauma heb ik een mooi leven. Twee prachtige kinderen. Diepe, betekenisvolle relaties. Ik ben een bewuster persoon geworden, iemand die het leven en de liefde kan ontvangen.

Toen ik begon te schrijven, voelde het alsof ik terug in die tijd werd gezogen. Het was pijnlijk. Ik huilde. Maar dit boek is het grootste cadeau dat ik mezelf ooit heb kunnen geven. Een bestseller, ongeacht hoeveel exemplaren ervan worden verkocht.

Het is een mengeling van pure autobiografie en pure fantasie. Want hoe kun je echt weten wat er in iemands hoofd speelde? Hoe kun je begrijpen wat er nooit werd uitgesproken?

Als kind voelde ik al dat ik iets moest doen. Ik groeide op in een dorp waar gevoelens niet besproken werden. Mensen waren praktisch. Ik leerde hard te werken, door te zetten. Dat heeft me ver gebracht. En hoewel ik er als kind niets aan kon doen, is dit wel míjn verhaal.

Sinds ik open ben over mijn verleden, voel ik me niet meer schuldig of beschaamd. Het is een deel van mij. En ik merk dat veel anderen worstelen met vergelijkbare thema’s. Ik ben niet alleen.

Marchienes